Vanmiddag was de prijsuitreiking van de verhalenwedstrijd van Bibliotheken Eemland.
En ik heb gewonnen! Ik mocht mijn verhaal natuurlijk voorlezen en ik heb een hotelovernachting in Antwerpen gewonnen met bezoek aan Plantin-Moretus. En een oorkonde en een balpen met een bewegende Amersfoortse kei erin, haha. Erg leuk allemaal. Hieronder kun je mijn verhaal lezen.
Valkestraat
Ik ben het kind van je kind, maar je hebt hier nog geen kinderen. Ik ben dus enkel een meisje in broek dat weet waar je woont. Je adres stond in een advertentie. Electrische smederij. Handel in ijzerwaren. Het is het werk van je vader, jullie wonen ernaast.
‘Het telefoonnummer heeft maar drie cijfers!’ roep ik uit.
‘Natuurlijk,’ antwoord jij, verbaasd omdat ik daar verbaasd over ben. ‘Maar dat is alleen voor de zaak. Thuis hebben we geen telefoon.’ Je stem klinkt een beetje als het Polygoon-journaal.
Ik wil mee naar het naaiatelier waar je werkt. Dat kan eigenlijk niet, maar ik ben een meisje in broek. Ik kan alles. We gaan lopend. In de Muurhuizen is weinig veranderd, ze hebben dan ook al sinds de middeleeuwen de tijd gehad. Wij zullen het met minder moeten doen, maar ik heb niet veel nodig. We zijn op je werk. Ik zit in een hoek en kijk naar je handen. Je beste vriendin werkt hier ook. Soms zingen jullie terwijl jullie de naden stikken, soms stikken jullie van het lachen. Soms is het zo stil dat je een speld kunt horen vallen, maar je laat er geen vallen. Je kijkt hoe ik kijk naar je handen en vraagt: ‘Waarom draag je een broek?’
‘Ik had er niet aan gedacht,’ antwoord ik. Het is de waarheid. Je lacht erom, wat me de best mogelijke reactie op de waarheid lijkt. Het is alleen niet altijd mogelijk om erge dingen te verknippen tot vrolijke figuurtjes. Ik steek alvast een schaar bij me, vastbesloten om je te beschermen.
Als iedereen naar huis is, spreiden we een halve eeuw uit op tafel. Gebeurtenissen per strekkende meter. Je wil dat ik vertel, maar ik stop mijn mond vol met spelden. Je haar is donker en zelfs je tanden zijn anders. Dit is je eigen gebit.
Je zegt: ‘Vertel me één dag, Nicole, dat is genoeg.’ Ik knik. Ik spuug de spelden uit. ‘Er is wel een dag,’ zeg ik.
Het is een dag in de zomervakantie. Ik ben aan het logeren, je wilt me je stad laten zien. We maken een rondvaart met de Waterlijn. De vrijwillige vijftigplusser heeft best leuke feitjes, maar jouw verhalen zijn mooier. Ze brengen ons naar plaatsen waar de boot niet kan komen. We blijven lang bij je huis en proberen naar binnen te gluren. Je wijst de badkamer aan en terwijl je vertelt hoe je je daar samen met je zussen op zaterdagavond klaarmaakte om uit te gaan, hoor ik jullie giebelen, gillen als er veel te vroeg wordt aangebeld. Een keer stond er voor het eerst een boerenjongen uit Hoogland voor de deur, zijn haar glimmend van de brillantine, maar laat dat een verrassing blijven.
Ik ben per ongeluk bijzonder, als meisje in broek. Ik dacht dat ik me goed had voorbereid, oude kranten gelezen, maar ik vergat hoe ik eruit hoor te zien. Textiel en rijst is van de bon. De minister-president heet Willem Drees. Elke woensdag- en zaterdagmiddag van 14 tot 16 uur zijn aan het politiebureau inlichtingen te verkrijgen over gevonden voorwerpen. Ik zoek iets van onschuld, maar vermeld staan alleen een snoer kralen, een rode damesportemonnaie met -aie.
Ik wil je naam uitspreken. We zouden hetzelfde moeten heten, omdat in onze familie voor zover ik dat heb kunnen nagaan vrouwen om en om Cornelia en Johanna heten. Alle moeders vernoemen hun kind naar hun moeder, behalve de mijne. Ik ontdek dat alle letters die ik nodig heb al in jouw naam aanwezig zijn, een toevallige troost. Ik speel een poosje met de taal, waarbij ik de verleden tijd vermijd zoals je met hinkelen niet op de lijntjes mag komen. Omdat ik het raar vind om zomaar je naam uit te spreken, vraag ik erachteraan of ik mag blijven logeren.
‘Je kunt niet slapen in die broek,’ zeg je.
‘Dat geeft niet,’ antwoord ik. Ik wil die broek niet langer dragen, ik trek hem uit alsof ik daarmee ook alle kennis over de toekomst kan achterlaten op de stoel bij je bed. In jouw nachtjaponnen lijken we zusjes. Ik vraag me af of je al slaapt. De nacht zou iedere nacht kunnen zijn. Ik denk aan een andere nacht, aan je kamer in het ziekenhuis. Je hebt daar een mooi uitzicht over de stad, maar je ogen zijn dicht.
Je opent je ogen. ‘Ben je er nog?’ vraag je.
‘Natuurlijk,’ zeg ik.
‘Ik word niet oud,’ zeg je opeens en ik wil dat niet horen. Maar dan besef ik, we zijn voor even even oud. Ik hoef je niet langer te missen.
22.11.09
6.11.09
Abonneren op:
Posts (Atom)
