13.8.09

11.8.09

Sommige mensen

‘Is het een cadeautje?’
‘Ja, voor mezelf.’

Ik vind zelf dat ik meestal best een beleefde en geduldige cassière ben, maar om de een of andere reden kan ik erg slecht tegen bovenstaande dialoog. Nu kan ik sowieso slecht tegen mensen die zichzelf leuk vinden. Helemaal wanneer hun grapjes bepaald niet origineel zijn. Meestal laat ik het gaan, soms zet ik er iets flauws tegenover: ‘ik kan het wel inpakken, maar dan weet u al wat erin zit.’ Ik weet niet wie ik vervolgens erger vind: de mensen die dat dan een hi-la-risch antwoord van mij vinden, of de mensen die toch echt serieus willen dat ik het voor henzelf inpak.

Sommige mensen brengen het ook niet als grapje, maar meer als een soort terechtwijzing. Ik verdenk die mensen ervan dat ze ook expres heel lang wachten met ‘voor mezelf’ of ‘maar je hoeft het niet in te pakken’. Soms zelfs zo lang dat ik het al half ingepakt heb. Nu kan ik redelijk snel inpakken (ter informatie), maar ik vind het toch altijd een beetje sneu. Sommige mensen hebben blijkbaar taalkundige bezwaren tegen ‘Is het een cadeautje?’ Die antwoorden dan: ‘Ja. Kunt u het inpakken?’, alsof uit mijn vraag explicieter zou moeten blijken dat ik dat inderdaad van plan was bij een bevestigend antwoord. Of die mensen zijn gewoon dom, dat sluit ik ook niet uit. Mensen zeggen ook vaak ‘als u heeft’ als ik vraag of ze een tasje willen. Nee, dat niet, maar ik dacht, ik vraag het toch even. En hoeveel mensen vragen mij niet of ik het prijsje dan ook van het cadeautje wil halen. Of, als ze helemaal denken dat ik achterlijk ben: ‘Haal je dan ook het prijsje er even van af?’ Nee, dat wilde ik eigenlijk laten zitten, kan je moeder meteen zien hoe weinig geld je aan haar uitgegeven hebt, krent. Ik zie er blijkbaar ook nogal kinderachtig uit, want mensen zeggen ook vaak ‘kijk eens?’ als ze mij het geld geven, met de intonatie die ik eerder zou gebruiken als ik een kleuter een snoepje zou aanbieden. Een oud-collega zei ooit dat ze het altijd zo leuk vond als vervelende klanten bij mij kwamen. Niet voor mij, maar ze beweerde dat het vaak ontzettend grappig was om te zien hoe die mensen dan beseften dat ze me verkeerd hadden ingeschat. Ik denk inderdaad ook wel eens dat vervelende klanten mij zien als het verlegen meisje waar ze wel even overheen zullen lopen. En blozen ís een groot talent van mij, maar ik ben allang niet meer onder de indruk van kwade mensen en nee is gewoon nee. Maar daar hadden we het nu niet over.

‘Is het een cadeautje?’
‘Ja, voor mezelf.’

Het vervelendst vind ik geloof ik de mensen die er een heel betoog aan vastknopen over dat je jezelf toch ook wel eens een cadeautje mag geven, nietwaar (om te kotsen: jezelf mag verwennen). Om dit soort discussies te vermijden vraag ik er nog wel eens achteraan ‘of is het voor uzelf’. Zou ik niet moeten doen. Mensen raken vaak volledig in de war wanneer ze meerdere opties krijgen (‘Ik heb kinderpapier in roze of in groen.’ ‘Ja, kinderpapier.’) Bovendien is ‘is het een cadeautje óf is het voor uzelf’ olie op het vuur voor mensen die zichzelf graag verwennen. Die vinden natuurlijk dat het een het ander niet uitsluit.
Pas had ik de zoveelste ‘ja, voor mezelver’ aan mijn kassa. Ik maakte nog maar eens mijn zeer flauwe grapje, waarop ze blijkbaar vond dat ze me uitgebreid moest onderwijzen over hoe boeken een cadeau voor jezelf kunnen zijn. Ze zei vooral de hele tijd:‘ja, maar ik bedoelde’. Toen ik haar op een gegeven moment onderbrak (er stonden tenslotte nog meer mensen te wachten) met ‘ja, maar ík bedoelde of ik het voor u in moest pakken’, werd ze zelfs boos. Dat vond ik nogal overdreven, maar het was een interessante nieuwe reactie. En stiekem ook meteen de grappigste.